آخرین مطالب
امکانات وب
هر چیزی یه روزی شروع میشه و یه روزی تموم میشه و این شاید غمگین ترین حالت زندگیه...
روزای اولی که رفتم سرکار خیلی امیدوارم بودم به آینده.بیشتر به خاطر آقای الف بود و خونه و زندگی مشترکمون...
میگفتم بذار 2-3 سال دیگه که رفتیم زیر یه سقف منم دستم تو جیبم باشه و بتونم یه گوشه ی زندگیمونو بگیرم...
بگذریم که چیا به من گذشت و چطور با چنگ و دندون جنگیدم تا تو کارم به یه جایی برسم و حالا که سه سال گذشته آقای الفی دیگه در کار نیست...
یادمه یه روز خرداد 94 توی جلسه اولین بار آقای سین رو دیدم و ته دلم چیزی تکون خورد که نمیفهمیدم چیه...به خودم نهیب زدم تو دوس پسر داری جمع کن خودتو...درسته دوس پسرت بیکاره...بی حوصله س ...محل سگ بهت نمیذاره و یه بند تو ناز و اداس اما دوستت داره...
با این حال یکمی تو نخش رفتم و وقتی فهمیدم دوس دختر داره بی خیالش شدم...با حسرت عکس مسافرتا و اینور اونور رفتناشونو نگاه کردم و گفتم منی که باید 6 بعد از ظهر خونه باشم هزار سال نمیتونم دوس دختر همچین آدمی بشم که باهاش برم سفر و هزار جای دیگه...
و حالا که یه دختر آزادم که میتونم تا هر ساعتی هر جا برم و حتی برم سفر دیگه اونو ندارم...!
اواخر دوستی من و آقای الف بود،سه ماه بود دیدنم نمیومد و سرد شده بود...مدام میگفت مریضه و خونه خوابیده و دیگه حتی تلفناشم جواب نمیداد (نمیدونم زیر سرش بلند شده بود یا نه)...
مهر ماه 95 بود که سرپرست من از رمپ دو متری حیاط شرکت افتاد پایین و کمرش شکست و آقای سین رو موقتا فرستادن سر پروژه ی من تا سرپرستم باشه...
سرپرست سخت گیری نبود...میگفتیم و میخندیدیم و حال میکردیم...
یه ماه بعد وقتی رفت و توی جلسه ی ماهانه ی شرکت دوباره دیدمش،خوب یادمه که به کمد اتاق تکیه داده بود و به چیزی میخندید...یه لحظه حس کردم دلم برای خندیدنش تنگ شده..و باز به خودم نهیب زدم!
آقای الف رفت و من تو شوک غیب شدن آقای الف بودم که آقای سین سروکله ش پیدا شد...
گفت اونی که منو ول کرده و رفته قطعا احمق بوده و من خیلی خاص و فلانم و فولانم و هزار تا حرف قشنگ دیگه....
3 ماه رویایی برام ساخت و هزارتا خاطره ی قشنگ که هنوزم یادش میفتم تو بدترین شرایط لبخند میزنم...
منو برد بالاترین جایی که تو زندگیم ارزوشو داشتم و بعد با یک حرکت کوبوند زمین تا خیالش راحت شه هزار تیکه شدم...
کاری ندارم چی شد و چی گذشت...
از مهر ماه پارسال تا حالا هزار و یک اتفاق کوفتی افتاد که هیچکدوم تو برنامه های من نبود...
رفتن آقای سین درد عمیق مزخرفی رو بهم وارد کرد که هیچوقت نچیشیده بود و یه جورایی به جرات میتونم بگم بعد اون دیگه زندگی نکردم...
دلم براش تنگ شده و دارم سعی میکنم با زندگی همین جوری کنار بیام...
با نبوذنش و نداشتنش...
رهاش کردم و دیگه بهش فکر نمیکنم اما نمیتونم منکر جای خالیش هم باشم...
نمیتونم وقتی با دیگران میگه و میخنده و به اونا توجه میکنه از حسادت نمیرم...
با این حال برای آخرین بار روز دوشنبه تو جشن شرکت دیدمش...
و اون بدون محل گذاشتن به من حتی خداحافظی رفت که رفت...
و تموم شد...!
نمیتونم دیگه این غصه ها رو ببرم با خودم...
نمیتونم منتظر چیزی بمونم که ممکنه هرگز اتفاق نیفته...
اما نمیتونم دیگه این شرکت و گوشه کناراشم تحمل کنم...
همه چیز باید یه روزی تموم شه و حالا همون یه روزیه...
کار جدیدمو خیلی بیشتر دوس دارم و میدونم که توش موفق ترم...
میدونم که باز قراره سختی بکشم و میدونم که دیگه تنهای تنهام...
اما باید قوی باشم همچنان و ادامه بدم و نذارم چیزی منو از پا بندازه...
میدونم دلتنگیا و خاطره هاتو نمیتونم کاری کنم و تو فراموش نمیشی که نمیشی...
و من خداحافظیامو خیلی وقت بود که از تو کرده بودم...
اما به هر حال تغییرات لازمه شاید...نمیدونم جریان زندگی کجا میبرتم اما ایکاش یه جای خوبی ببره...!
روزای اولی که رفتم سرکار خیلی امیدوارم بودم به آینده.بیشتر به خاطر آقای الف بود و خونه و زندگی مشترکمون...
میگفتم بذار 2-3 سال دیگه که رفتیم زیر یه سقف منم دستم تو جیبم باشه و بتونم یه گوشه ی زندگیمونو بگیرم...
بگذریم که چیا به من گذشت و چطور با چنگ و دندون جنگیدم تا تو کارم به یه جایی برسم و حالا که سه سال گذشته آقای الفی دیگه در کار نیست...
یادمه یه روز خرداد 94 توی جلسه اولین بار آقای سین رو دیدم و ته دلم چیزی تکون خورد که نمیفهمیدم چیه...به خودم نهیب زدم تو دوس پسر داری جمع کن خودتو...درسته دوس پسرت بیکاره...بی حوصله س ...محل سگ بهت نمیذاره و یه بند تو ناز و اداس اما دوستت داره...
با این حال یکمی تو نخش رفتم و وقتی فهمیدم دوس دختر داره بی خیالش شدم...با حسرت عکس مسافرتا و اینور اونور رفتناشونو نگاه کردم و گفتم منی که باید 6 بعد از ظهر خونه باشم هزار سال نمیتونم دوس دختر همچین آدمی بشم که باهاش برم سفر و هزار جای دیگه...
و حالا که یه دختر آزادم که میتونم تا هر ساعتی هر جا برم و حتی برم سفر دیگه اونو ندارم...!
اواخر دوستی من و آقای الف بود،سه ماه بود دیدنم نمیومد و سرد شده بود...مدام میگفت مریضه و خونه خوابیده و دیگه حتی تلفناشم جواب نمیداد (نمیدونم زیر سرش بلند شده بود یا نه)...
مهر ماه 95 بود که سرپرست من از رمپ دو متری حیاط شرکت افتاد پایین و کمرش شکست و آقای سین رو موقتا فرستادن سر پروژه ی من تا سرپرستم باشه...
سرپرست سخت گیری نبود...میگفتیم و میخندیدیم و حال میکردیم...
یه ماه بعد وقتی رفت و توی جلسه ی ماهانه ی شرکت دوباره دیدمش،خوب یادمه که به کمد اتاق تکیه داده بود و به چیزی میخندید...یه لحظه حس کردم دلم برای خندیدنش تنگ شده..و باز به خودم نهیب زدم!
آقای الف رفت و من تو شوک غیب شدن آقای الف بودم که آقای سین سروکله ش پیدا شد...
گفت اونی که منو ول کرده و رفته قطعا احمق بوده و من خیلی خاص و فلانم و فولانم و هزار تا حرف قشنگ دیگه....
3 ماه رویایی برام ساخت و هزارتا خاطره ی قشنگ که هنوزم یادش میفتم تو بدترین شرایط لبخند میزنم...
منو برد بالاترین جایی که تو زندگیم ارزوشو داشتم و بعد با یک حرکت کوبوند زمین تا خیالش راحت شه هزار تیکه شدم...
کاری ندارم چی شد و چی گذشت...
از مهر ماه پارسال تا حالا هزار و یک اتفاق کوفتی افتاد که هیچکدوم تو برنامه های من نبود...
رفتن آقای سین درد عمیق مزخرفی رو بهم وارد کرد که هیچوقت نچیشیده بود و یه جورایی به جرات میتونم بگم بعد اون دیگه زندگی نکردم...
دلم براش تنگ شده و دارم سعی میکنم با زندگی همین جوری کنار بیام...
با نبوذنش و نداشتنش...
رهاش کردم و دیگه بهش فکر نمیکنم اما نمیتونم منکر جای خالیش هم باشم...
نمیتونم وقتی با دیگران میگه و میخنده و به اونا توجه میکنه از حسادت نمیرم...
با این حال برای آخرین بار روز دوشنبه تو جشن شرکت دیدمش...
و اون بدون محل گذاشتن به من حتی خداحافظی رفت که رفت...
و تموم شد...!
نمیتونم دیگه این غصه ها رو ببرم با خودم...
نمیتونم منتظر چیزی بمونم که ممکنه هرگز اتفاق نیفته...
اما نمیتونم دیگه این شرکت و گوشه کناراشم تحمل کنم...
همه چیز باید یه روزی تموم شه و حالا همون یه روزیه...
کار جدیدمو خیلی بیشتر دوس دارم و میدونم که توش موفق ترم...
میدونم که باز قراره سختی بکشم و میدونم که دیگه تنهای تنهام...
اما باید قوی باشم همچنان و ادامه بدم و نذارم چیزی منو از پا بندازه...
میدونم دلتنگیا و خاطره هاتو نمیتونم کاری کنم و تو فراموش نمیشی که نمیشی...
و من خداحافظیامو خیلی وقت بود که از تو کرده بودم...
اما به هر حال تغییرات لازمه شاید...نمیدونم جریان زندگی کجا میبرتم اما ایکاش یه جای خوبی ببره...!
ادامه نوشت:
که هستم من آن تک درختی که در کام طوفان نشسته...!
ما را در سایت خسته تر از خسته! دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : khoftedarbaad بازدید : 28